Şair Diye Kime Denir? Bir Hikayenin İçinden Geçerken
Bir zamanlar, küçük bir kasabada, kimsenin pek dikkat etmediği ama herkesin adını duyduğu bir adam vardı. Bu adam, kasabanın en sessiz, en huzurlu köşesine çekilmiş, her sabah şehrin gürültüsünden uzaklaşarak bir kahve dükkanında oturur, derin düşüncelere dalardı. Adı Ahmet’ti. Herkes, onun şair olduğunu söylerdi ama kimse tam olarak ne demek istediklerini bilmezdi. Çünkü Ahmet, ne yazılar yazardı ne de kimseye şair olduğunu anlatmak için sözler söylerdi.
Ahmet’in hikâyesine gelmeden önce, kasabanın iki önemli karakterine göz atalım. Birincisi, Yasemin. Yasemin, kasabanın her köşesinde dostlarıyla sohbet ederken, insanlara derin, sıcak bakışlarla yaklaşan, hissettiği duyguları en iyi şekilde ifade etmeye çalışan, empatik bir kadındı. İkincisi ise Burak, kasabanın en stratejik insanlarından biriydi. Her zaman çözüm odaklı ve pratikti. Onun için bir sorunun cevabı hemen bulunmalıydı ve duygular, onları ne kadar anlamadığını fark etse de, çözümün önünde engel olamazlardı. Yasemin ve Burak, kasabanın iki zıt kutbu gibiydiler.
Bir gün, kasabada büyük bir etkinlik düzenleniyordu. Konu şairlerdi, herkes bir şiir yazmış, kendi duygularını kağıda dökmeye çalışmıştı. Ama kasaba halkı, bir türlü Ahmet’i bu etkinlikte görmek istemiyordu. Çünkü Ahmet, her zaman sessizdi. Kendi dünyasında kaybolmuş, bir şairin ruhunu yansıtan bir hâlde kasabanın dışında, kendi kendine varlığını sürdürüyordu. Oysa herkes şairin, yazdığı şiirlerle tanınması gerektiğini düşünüyordu.
Yasemin, Ahmet’in şair olup olmadığına dair duygusal bir hassasiyetle yaklaşıyordu. “Şair,” diyordu, “sadece kelimelerle değil, ruhuyla insanları etkileyendir. Şair, duygularını kalbinden taşır, onları senin içinde hissedersin. Ahmet, etrafında hiç bir kelime söylemese de, onun yanında olmak, dünyanın en güzel şiirini dinlemek gibidir.” Yasemin’in bu sözleri, Burak’ı biraz düşündürmüştü. Burak, meseleye pratik bir bakışla yaklaşıyordu: “Ama bir şairin toplumda tanınması gerekmez mi? İnsanlar, yaptığı işlerin karşılığını almalı. Yazdığı şiirlerle kendini göstermeli.”
Yasemin ve Burak, kasaba meydanına giderken, kalabalık bir grup insanın bir araya geldiğini gördüler. Herkesin elinde kağıtlar, kalemler vardı. Şairler birbirlerini yarışmak için bekliyorlardı. Yasemin, Ahmet’in kasabanın köşesindeki kahve dükkanında oturduğunu bildiği için, Burak’a dönüp, “Gel, Ahmet’in yanına gidelim,” dedi. Burak, “Ama o burada değil,” diye karşılık verdi, “Ne de olsa kimse onu şair olarak tanımıyor.”
Yasemin, gülümsedi. “İşte tam da burada,” dedi. “Şair, insanların ne düşündüğünden bağımsızdır. Bir şairin kalbi, etrafındaki seslerin ötesine geçer. Şairin kim olduğu, ne yazdığıyla değil, duygularını ne kadar derin yaşadığıyla ilgilidir.”
Birlikte kahve dükkanına girdiler. Ahmet, pencere kenarında tek başına oturuyordu. Ahmet, kafasını kaldırarak onlara baktı. Yasemin, yavaşça yanına oturdu ve Burak da hemen arkasına geçti. Bir süre sessiz kaldılar. Ahmet, derin bir nefes aldı ve yanındakilere döndü.
“Şair, kelimeleri değil, duyguları taşır,” dedi Ahmet, “Ve bazen, en güzel şiirler hiç yazılmaz. Onlar, yaşadığınız anların içinde gizlidir. Bugün kasabada olanlara bakın; insanlar kelimelerle yarışıyorlar. Ama gerçek şiir, bir insanın gözlerinde, bir annenin sevgisinde, bir arkadaşın samimi gülüşünde gizlidir. Her an bir şiir olabilir, ama çoğu insan bunu görmek yerine, yazmakla meşgul.”
Burak bir an durakladı. Yasemin, “İşte, şair olmak da budur,” diyerek gözlerini Ahmet’ten ayırmadı. “Şair, yazdığıyla değil, insanın ruhuna dokunanla anılır.”
O günden sonra, kasaba halkı Ahmet’i farklı bir gözle görmeye başladı. Ahmet, yazdığı kelimelerle değil, insanlara hissettirdikleriyle şairdi. Ve böylece, kasaba halkı bir kez daha anladı: Şair, sadece kelimelerle değil, içindeki dünyanın derinliğiyle tanınır.
Peki sizce şair olmanın kriteri nedir? Bir şair sadece yazdıklarıyla mı tanınır, yoksa kalbinden dökülenleriyle mi? Yorumlarınızı paylaşın, bu tartışmayı birlikte büyütelim!